Մեր օրերում քարտուղարուհու աշխատանքը ոչ միայն աշխատանք է, այլ նաև շեֆին սատարելու և շեֆի առօրյան ուզածի պես կազմակերպելու սուրբ պարտականության պես մի բան: Կոտայքի մարզի մի քանի հաստատությունների տնօրենների, մասնավորապես, ջրմուղ կոյուղու պետի հետ կապվելու համար պետք է ամենաքիչը 1-2 էտապի միջով անցնել: Նախ, ոչ մի պարագայում չի կարելի քարտուղարուհուն իր սուրճի բաժակից կտրել ու որևէ բան հարցնել:
Եվ, որ ամենակարևորն է, տնօրենի հետ խոսել միայն նրա քարտուղարուհու թույլտվությամբ: Շատ հաճախ օգտագործվող տերմիններն են. «Շեֆը տեղում չի, խորհրդակցության է, չգիտեմ` երբ կազատվի, զբաղված է, ի'նչ իմանամ երբ կգա», և այլն: Եվս մեկ տարօրինակ երևույթ, երբեմն այնպիսի խոսելաոճ են բանեցնում, կարծես իրենք են հենց տնօրենները: Եվ, եթե հանդգնես ու ասես, որ ուզում ես տեսնես, հանդիպես իրենց տնօրենին, ստացված պատասխանն էլ նույնքան անտրամաբանական կլինի. «ես չեմ կարողանում տեսնել, ուր մնաց դու տեսնես»: Ասածս ինքնին ենթադրում է, որ շեֆի աշխատանքային օրը կախված է նրա քարտուղարուհու տրամադրությունից: Եթե քարտուղարուհին կամենա, կտեսնես նրա տնօրենին, եթե չէ, լրագրողի` այդքան կարևոր հարցերը կմնան օդից կախված:
Մնում է հոգոց հանես ու փնտրես հաստատության տնօրենի անձնական հեռախոսահամարը. «Ախ այդ քարտուղարուհիները»:
Լրագրողի տեսակետ
Հրազդան
Լրագրողի տեսակետ
Հրազդան
0 коммент.:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.